Jordan | Bundoora | Greece
Jordan, drawing from his Greek heritage, shares his personal journey navigating mental health challenges. He delves into the complexities of his journey , shedding light on the importance of self-understanding and embracing his body with love and acceptance. Jordan also explores the role of his relationships in fostering mental wellbeing
Watch
Read Jordan's Story
0:02
My name is Jordan. My mum is Greek. She was born in Egypt and immigrated to Australia when she was three years old with her parents. And my dad was born here in Australia and is Macedonian.
It’s hard to talk about mental health in Greek because a lot of it is very clinical and formal. So it sort of takes the personal experience out of it. Especially when I speak about my mental health with my parents, with my mum, it’s always in English. It just feels a lot more natural.
I feel like, especially coming from a family of immigrants, particularly like, I’m only a second generation on either side. There’s a lot of emphasis on work and you’re like ‘it’s just work’ and everyone has bad days, kind of thing. That’s the experience with my extended family; my immediate family is more supportive. But I know they struggled with this, and that’s something that they still have to push through.
Like I know I’ve got, you know, these issues, and they’re real, and ignoring them or working through them won’t help. But they’re always in the back of your head like, ‘just keep pushing on and you’ll get there,’ especially coming from, you know, not particularly affluent backgrounds. Back overseas, my dad was from a little village. And so it’s just kind of… Yeah, like they were real problems. Like they were real problems. We really did it hard over there. We moved here to have an easier life, and it’s infinitely easier. So you shouldn’t have anything to worry about.
there are people from my community who do struggle with acceptance
So I did finally seek a diagnosis for depression and anxiety, which I got back in 2019 after a couple of episodes of some pretty intense depression.
Again, I just sort of attributed them to tough times, things that I was going through, which weren’t untrue, but yeah, that sort of triggered the worst of it. And yes, I got diagnosed a couple of years ago, and I’m currently looking for a diagnosis for ADHD as well. That’s something that’s cropped up. That’s quite bothering me.
Particularly going into lockdown, I was in quite a good mental place right before lockdown. Like, I was really into my exercise, really into my nutrition, was feeling great, life was good. And then suddenly everything shut down. But I was still sort of in that rhythm of it. I tried to keep exercising every day. I went for walks, I bought a bunch of exercise equipment to use at home, which is now collecting dust. I still tried to eat well. I tried to keep my healthy habits, which thankfully I did for a couple of months.
And then as the lockdowns kept getting longer and longer, I just tried to cope with it, deal with, you know, day to day. So, yeah, I was doing well, in no small part thanks to medication, in particular antidepressants, which helped me a lot. They were a huge part of getting me out of that slump.
Thankfully, I come from a family… Thankfully is a weird word. But I do come from a family who experience mental health issues. And so they’ve always been very supportive of, you know, making us all feel better by any means necessary. Like medication is so welcome, you know. So I’m lucky to come from that.
But I do acknowledge that there are people from my community who do struggle with that kind of acceptance, particularly from their friends and family.
So my partner’s been a huge help with my mental health. You know, everyone’s got their struggles; he’s got his own, and he’s good at recognizing my “tells,” I guess, if I’m not feeling well or not feeling great, which sometimes I don’t even realize. And he’ll be like, you know, “Are you alright? Is everything okay?” So he’s good at sort of getting me to open up, and he’s got some really good coping strategies, which I often take on board.
he's good at recognizing my "tells"
And he just checks in all the time with me, particularly when I haven’t been feeling great and he’s noticed. It’s just I find it easier to open up to him than my parents. But for no real reason. Not that they’re not supportive—they’re super supportive—but I guess talking to them kind of makes me feel like talking about my struggles, I sort of feel a bit like a kid again. Like I feel sort of very vulnerable in a way that, again, not that it’s their fault, they may not offer anything substantial. It’s more of like a place of concern, like they want me to get back, you know, they want me to feel well again, as parents.
Whereas talking to my partner, especially who particularly is more experienced in that sort of area than they are, he’s really good at sort of like, “This is what helps me, I think this will help you.” We’ll sort of action these things together, and we’ll get through it, and we’ll both feel better about it in the long run.
Yes, I definitely do feel slightly disconnected from my culture, more from my upbringing. While I’ve got some super supportive friends from my childhood, there are definitely some people who I feel are a bit too conservative, a bit too unwelcoming for my liking.
And so I don’t speak Greek as much as I used to because I don’t really surround myself with everyone that I used to, particularly after getting out of school. I enjoy it, but I have no need for it, you know, every day. And there are days that I don’t speak it at all, as much as I try to practice.
So yeah, there is a slight disconnect, but that’s when I sort of remind myself like this is part of who I am. I’ve never been ashamed of it and never will be. But I do often have to sort of re-teach myself, especially the language—it’s very rusty.
I definitely feel more comfortable using Greek around my family. I often just walk around speaking it to myself sometimes, like I’ll ask myself a question and try to answer myself in Greek. But here at home, it’s spoken often. My mum talks to my grandma, her mum, every day. So I’m always hearing the conversations, and I’m always chiming in from across the room, answering something—I know they’re asking a question about me, so I’ll answer for them.
Yes, so my relationship with my body has been a rollercoaster. Ever since I was like 12, 13, I guess, especially when I started noticing a lot more arm hair, chest hair, I guess I developed a lot more body hair a lot sooner than all of the other kids at school. So I’ve always been, most of the time, the hairiest person in the room, which I was really self-conscious about as a teenager.
I mean, when I was 16, I really wanted to shave my legs. I had the hairiest legs in my year at least, and I just kept bugging my parents: ‘I want to do it.’ They insisted I should not do it. I insisted I needed to. And they agreed to it and gave me the clippers. They gave them to me on a specific setting, warning me I was not going to like it and that they would be itchy. I’m like: ‘I’m going to love it.’ So I went and did it—looked terrible. It looked awful, hated the feeling of it. It’s something I’d never do again.
But yeah, as I’ve grown, I’ve really grown to love my body, particularly the hair, and yeah, I’m grateful for it in the end. Something I was really self-conscious about as a kid, but now wouldn’t change for anything.
My growth, both as a person and as a queer person—yeah, like no one’s immune to beauty standards, and knowing that people like that now, it’s definitely affirming. My partner’s a fan, so… that helps.
My experience of being queer and coming out to my family was super nerve-racking. I came out to my mum first of all, who was really supportive—shocked, weirdly, but she was great about it. I came out to her on a drive home, and she asked me all the questions she had, and I answered them, and they immediately made her feel better.
My dad was kind of a different story. Again, he was very supportive, but as he’s grown older, he’s become a lot more conservative, so that was a much more nerve-racking experience. But he took it so well, and again had questions, like anyone would, and has really come around to it. So I’m lucky. I have supportive people around me.
I was kind of worried about coming out, particularly with cultural expectations and traditions, and they can often feel like huge roadblocks, huge barriers to coming out because there’s such an importance on culture, particularly from my background. Religion is a big part of it. There’s a real Christian element to the Greek culture in particular, and you sort of can’t get away from that.
Like, my parents aren’t super religious, thankfully, but there is that element that’s always there. That’s always in the back of your mind, like, you know, it’s wrong or it’s unnatural. And that’s something I have to talk myself out of every now and then.
it's the biggest Greek population outside of Greece
The advice I’d give, particularly to other Greek queer people, about coming out and looking after your mental health is that I know how important culture and tradition can feel and the anxieties and fears that you may have in regards to them. But a lot of them are just fears. I think you know the people in your life. You know who’s going to support you, and you just have to be yourself. It’s so important. As long as you know you’re safe and you’re supported, that’s all that matters.
There are so many Greek people around, especially in Melbourne, because it’s the biggest Greek population outside of Greece. Lots of them are going to be queer. You’re going to find friends, find your family, you’re going to find people who love and support you. And you’re not alone.
So right now, things are going well. I’m studying. I’m in my final year of Uni, my Bachelor of Arts. Mentally, I feel like I’m finally getting back into some healthy habits, making myself feel better that way. And in the future, I’m keen to travel finally. I’m keen to— it sounds weird, but I’m keen to have that 9 to 5 that I don’t have. And yeah, I’m just really excited for things to come.
Listen
Jordan | Bundoora | Greece
Ο Τζόρνταν, εμπνεόμενος από την ελληνική καταγωγή του, μοιράζεται το προσωπικό του ταξίδι στην πλοήγηση των προκλήσεων της ψυχικής υγείας. Αναλύει τις πολυδιάστατες πτυχές του ταξιδιού του, φωτίζοντας τη σημασία της αυτογνωσίας και της αγάπης και αποδοχής του σώματός του. Ο Τζόρνταν εξερευνά επίσης τον ρόλο των σχέσεών του στην προώθηση της ψυχικής ευεξίας.
Παρακολούθηση
Διάβασε την ιστορία του Jordan
0:02
Με λένε Τζόρνταν. Η μαμά μου είναι Ελληνίδα. Γεννήθηκε στην Αίγυπτο και μετανάστευσε στην Αυστραλία όταν ήταν τριών ετών, με τους γονείς της. Και ο μπαμπάς μου γεννήθηκε εδώ στην Αυστραλία και είναι Μακεδόνας.
Είναι δύσκολο να μιλήσει κανείς για την ψυχική υγεία στα Ελληνικά διότι το θέμα, ως επί το πλείστον, είναι κάπως κλινικό και τυπικό. Οπότε, αφαιρεί κάπως την προσωπική εμπειρία. Ειδικά όταν μιλάω για την ψυχική μου υγεία με τους γονείς μου, με τη μαμά μου, είναι πάντα στα Αγγλικά. Απλώς, το αισθάνομαι πιο φυσικό.
Αισθάνομαι, ειδικά επειδή προέρχομαι από οικογένεια μεταναστών, κυρίως, ότι είμαι μόνο δεύτερη γενιά και από τις δυο πλευρές. Υπάρχει μεγάλη έμφαση στην εργασία και σκέφτεσαι «είναι μόνο δουλειά» και όλοι έχουν άσχημες μέρες, κάπως έτσι. Αυτή είναι η εμπειρία με την ευρύτερη οικογένειά μου· το στενό οικογενειακό μου περιβάλλον με υποστηρίζει περισσότερο. Αλλά, ξέρω ότι τους προβλημάτισε, και αυτό είναι κάτι που πρέπει ακόμα να αντιμετωπίσουν.
Ξέρω ότι έχω αυτά τα προβλήματα, και είναι πραγματικά και το να τα αγνοήσω ή να τα αντιμετωπίσω δεν θα βοηθήσει. Αλλά τα έχεις πάντα στο μυαλό σου, όπως «απλώς συνέχισε να προχωράς και θα φτάσεις», ειδικά όταν προέρχεσαι, ξέρεις, από μη ιδιαίτερα πλούσιες οικογένειες. Πίσω στο εξωτερικό, ο μπαμπάς μου ήταν από ένα μικρό χωριό. Και, έτσι είναι σαν… Ναι, σαν να είχαν πραγματικά προβλήματα. Ήταν πραγματικά προβλήματα. Η κατάσταση ήταν δύσκολη για εμάς εκεί. Μεταναστεύσαμε εδώ για να έχουμε μια πιο εύκολη ζωή και είναι πάρα πολύ ευκολότερη. Οπότε, δεν πρέπει να υπάρχει τίποτα για το οποίο να ανησυχούμε.
Υπάρχουν άνθρωποι από την κοινότητά μου που αγωνίζονται με την αποδοχή
Έτσι, αναζήτησα, τελικά, διάγνωση για κατάθλιψη και άγχος, την οποία πήρα πίσω το 2019 μετά από κάνα δυο επεισόδια πολύ έντονης κατάθλιψης.
Και πάλι, τα απέδωσα απλώς στις δύσκολες στιγμές, τις καταστάσεις που περνούσα, οι οποίες πράγματι συνέβαιναν, αλλά ναι, αυτό προκάλεσε το χειρότερο. Και ναι, βγήκε η διάγνωση πριν από δύο χρόνια, και τώρα αναζητώ διάγνωση και για ΔΕΠΥ. Αυτό είναι κάτι που εμφανίστηκε ξαφνικά. Που με ενοχλεί πολύ.
Κυρίως όταν ήμασταν σε λοκντάουν, βρισκόμουν σε αρκετά καλή ψυχική κατάσταση μόλις πριν το λοκντάουν. Είχα πάρει την άσκησή μου στα σοβαρά, είχα πάρει τη διατροφή μου στα σοβαρά, αισθανόμουν υπέροχα, η ζωή ήταν ωραία. Και μετά ξαφνικά τα πάντα έκλεισαν. Αλλά διατηρούσα ακόμα κάπως τον ρυθμό μου. Προσπάθησα να ασκούμαι καθημερινά. Πήγαινα για πεζοπορίες, αγόρασα αρκετό εξοπλισμό άσκησης για χρήση στο σπίτι, ο οποίος τώρα μαζεύει σκόνη. Προσπαθούσα ακόμα να τρώω καλά. Προσπάθησα να κρατήσω τις υγιεινές μου συνήθειες, το οποίο ευτυχώς έκανα για δύο μήνες.
Και μετά, καθώς τα λοκντάουν διαρκούσαν όλο και περισσότερο, απλώς, προσπάθησα να τα βγάλω πέρα, να τα αντιμετωπίσω, ξέρεις, από μέρα σε μέρα. Έτσι, ναι, πήγαινα καλά, κυρίως χάρη στα φάρμακα και ειδικά τα αντικαταθλιπτικά, που με βοήθησαν πολύ. Έπαιξαν τεράστιο ρόλο στο να με βγάλουν από αυτή την κατάπτωση.
Ευτυχώς, προέρχομαι από μια οικογένεια… Ευτυχώς είναι μια περίεργη λέξη. Αλλά, προέρχομαι από μια οικογένεια που αντιμετωπίζει ψυχολογικά προβλήματα. Οπότε, πάντα με υποστήριζαν, ξέρεις, μας έκαναν όλους να αισθανόμαστε καλύτερα με οποιοδήποτε τρόπο. Τα φάρμακα είναι τόσο ευπρόσδεκτα. Έτσι είμαι τυχερός με την οικογένειά μου. Αλλά αναγνωρίζω ότι υπάρχουν άτομα από την κοινότητά μου που αντιμετωπίζουν δυσκολίες με αυτό το είδος αποδοχής, ειδικά από τους φίλους και την οικογένειά τους.
Ο σύντροφός μου είναι τεράστια βοήθεια για την ψυχική μου υγεία. Ξέρεις, ο καθένας έχει τα προβλήματά του, κι αυτός τα δικά του, και είναι καλός στο να αναγνωρίζει τα «σινιάλα» μου, υποθέτω, αν αισθάνομαι αδιάθετος ή αν δεν αισθάνομαι καλά, κάτι που μερικές φορές δεν αντιλαμβάνομαι. Και μου λέει, ξέρεις, «είσαι καλά, είναι όλα καλά;» Οπότε είναι καλός στο να με κάνει να ανοίγομαι και έχει μερικές πολύ καλές στρατηγικές αντιμετώπισης προβλημάτων, τις οποίες συχνά εφαρμόζω.
είναι καλός στο να αναγνωρίζει τα «σημάδι» μου
Και πάντα ελέγχει να δει πώς είμαι, ειδικά όταν δεν αισθάνομαι καλά και το έχει παρατηρήσει. Απλώς το βρίσκω πιο εύκολο να είμαι ανοιχτός μαζί του παρά με τους γονείς μου. Αλλά δεν υπάρχει πραγματικός λόγος. Δεν είναι ότι δεν με υποστηρίζουν, με υποστηρίζουν πάρα πολύ, αλλά… Υποθέτω το να μιλάω με αυτούς με κάνει να αισθάνομαι κάπως σαν να μιλάω για τα προβλήματά μου, αισθάνομαι σαν να είμαι μικρό παιδί πάλι.
Αισθάνομαι ότι είμαι πολύ ευάλωτος με τρόπο που, ίσως δεν, ξανά, δεν είναι δικό τους το λάθος, ίσως δεν προσφέρουν κάτι ουσιαστικό. Είναι κάπως ένα αίσθημα ανησυχίας, ότι θέλουν να γίνω καλά, ξέρεις, θέλουν να αισθανθώ πάλι καλά, ως γονείς, ενώ όταν μιλάω στον σύντροφό μου, ο οποίος, ειδικά, έχει περισσότερη εμπειρία σ’ αυτόν τον τομέα από αυτούς, είναι πραγματικά καλός στο, «αυτό είναι που βοηθάει εμένα, νομίζω θα σε βοηθήσει και εσένα». Κάνουμε αυτά τα πράγματα μαζί και τα καταφέρνουμε, και αισθανόμαστε και οι δυο καλύτερα γι’ αυτό, μακροπρόθεσμα.
Ναι, σίγουρα αισθάνομαι ελαφρώς αποσυνδεδεμένος από την κουλτούρα μου, περισσότερο από την ανατροφή μου. Ενώ έχω μερικούς πολύ υποστηρικτικούς φίλους από την παιδική μου ηλικία, υπάρχουν σίγουρα ορισμένα άτομα που θεωρώ ότι είναι κάπως πάρα πολύ συντηρητικά, πολύ αφιλόξενα για τα γούστα μου.
Οπότε, δεν μιλάω τόσο στα Ελληνικά όσο συνήθιζα διότι δεν έχω τριγύρω μου όλους όσους συνήθιζα να έχω, ειδικά μετά το τέλος του σχολείου. Μ’ αρέσει, αλλά δεν έχω ανάγκη να μιλάω τη γλώσσα, ξέρεις, κάθε ημέρα. Και υπάρχουν ημέρες που δεν τη μιλάω καθόλου, όσο και αν προσπαθώ να εξασκηθώ.
Οπότε ναι,… Υπάρχει κάποια αποσύνδεση, αλλά ναι, τότε είναι που υπενθυμίζω στον εαυτό μου ότι αυτό είναι, ξέρεις, μέρος του εαυτού μου. Δεν ντράπηκα ποτέ γι’ αυτό και δεν θα ντραπώ ποτέ.
Αλλά συχνά πρέπει να ξαναδιδάσκω στον εαυτό μου, ειδικά τη γλώσσα, έχει «σκουριάσει» πολύ. Οπότε, αισθάνομαι σίγουρα πιο άνετα να μιλώ Ελληνικά με την οικογένειά μου. Συχνά τριγυρνώ μιλώντας Ελληνικά στον εαυτό μου μερικές φορές, όπως θα ρωτήσω κάτι τον εαυτό μου και θα προσπαθήσω να απαντήσω στα Ελληνικά.
Αλλά εδώ στο σπίτι τα μιλάμε συχνά, όπως η μαμά μου μιλάει στη γιαγιά μου, τη μαμά της, κάθε ημέρα. Έτσι, πάντα ακούω τις συζητήσεις, πάντα προσθέτω κάτι απ’ την άλλη μεριά του δωματίου, απαντώ σε κάτι, ξέρω ότι κάνουν κάποια ερώτηση για μένα, έτσι τους απαντώ.
Ναι, η σχέση μου με το σώμα μου είχε πολλά σκαμπανεβάσματα. Από τότε που ήμουν 12, 13 ετών, υποθέτω, ειδικά όταν άρχισα να παρατηρώ πιο πολλές τρίχες στα μπράτσα, το στήθος. Ανέπτυξα, υποθέτω, περισσότερη τριχοφυΐα πολύ πιο νωρίς από όλα τα άλλα παιδιά στο σχολείο. Έτσι, ήμουν πάντα, ως επί το πλείστον, το πιο τριχωτό άτομο στο δωμάτιο, για το οποίο ένιωθα πραγματικά άβολα στην εφηβεία μου.
Εννοώ, όταν ήμουν 16 ετών, ήθελα πολύ να ξυρίσω τα πόδια μου. Είχα τα πιο τριχωτά πόδια, στην τάξη μου τουλάχιστον, και έλεγα συνέχεια στους γονείς μου: «θέλω να το κάνω». Επέμεναν να μην το κάνω. Εγώ επέμενα ότι πρέπει να το κάνω. Και συμφώνησαν και μου έδωσαν την ξυριστική μηχανή. Μου την έδωσαν σε ένα συγκεκριμένο περιβάλλον με την προειδοποίηση ότι δεν θα μου άρεσε και θα είχα πολλή φαγούρα. Εγώ τους είπα: «Θα μου αρέσει πολύ». Έτσι το έκανα, φαινόταν απαίσιο. Φαινόταν απαίσιο, μισούσα την αίσθηση. Είναι κάτι που δεν θα ξανακάνω ποτέ.
Αλλά ναι, καθώς μεγάλωσα, έμαθα να αγαπώ πολύ το σώμα μου, ειδικά τις τρίχες, και ναι, στο τέλος, είμαι ευγνώμων. Κάτι για το οποίο αισθανόμουν πραγματικά άβολα ως παιδί, αλλά που τώρα δεν θα το άλλαζα για τίποτα.
Την ανάπτυξή μου, τόσο ως άτομο και ως ομοφυλόφιλο άτομο, ναι, κανείς δεν έχει ανοσία στα πρότυπα ομορφιάς και η γνωριμία με τέτοια άτομα τώρα, με εκφράζει οπωσδήποτε. Ο σύντροφός μου είναι θαυμαστής, έτσι… αυτό βοηθάει.
Η εμπειρία μου ως ομοφυλόφιλου και η αποκάλυψή μου στην οικογένεια ήταν πάρα πολύ αγχωτική. Το αποκάλυψα πρώτα στη μαμά μου, η οποία ήταν πολύ υποστηρικτική, συγκλονισμένη, περίεργα, αλλά το πήρε μια χαρά. Της το αποκάλυψα στο αυτοκίνητο καθ’ οδόν προς το σπίτι και μου έκανε όλες τις ερωτήσεις που είχε και τις απάντησα, και την έκαναν να αισθανθεί αμέσως καλύτερα.
Ο μπαμπάς μου ήταν διαφορετική ιστορία, πάλι, ήταν πολύ υποστηρικτικός, αλλά καθώς μεγάλωσε σε ηλικία έγινε πολύ πιο συντηρητικός και έτσι ήταν μια πολύ πιο αγχωτική εμπειρία. Αλλά το πήρε τόσο καλά, και πάλι είχε ερωτήσεις, όπως θα είχε και ο καθένας, και το έχει πραγματικά αποδεχτεί. Είμαι τόσο τυχερός. Έχω υποστηρικτικά άτομα γύρω μου.
Ανησυχούσα κάπως για την αποκάλυψη, ειδικά με τις πολιτισμικές προσδοκίες και παραδόσεις, που μπορούν να φανούν συχνά ως τεράστια «οδοφράγματα», τεράστια εμπόδια, διότι υπάρχει τόση έμφαση στον πολιτισμό, ειδικά από το δικό μου υπόβαθρο. Η θρησκεία παίζει μεγάλο ρόλο. Όπως, ξέρεις, υπάρχει ένα ουσιαστικό Χριστιανικό στοιχείο, ειδικά στην Ελληνική κουλτούρα. Οπότε, δεν μπορεί κανείς να το αγνοήσει.
Οι γονείς μου δεν είναι ιδιαίτερα θρησκευόμενοι, ευτυχώς, αλλά υπάρχει αυτό το στοιχείο που είναι πάντα εκεί. Το έχεις πάντα στο μυαλό σου: ξέρεις, αυτό δεν είναι σωστό ή δεν είναι φυσιολογικό. Και αυτό είναι κάτι που έχω πείσει τον εαυτό μου, πού και πού, να μην το κάνει.
είναι ο μεγαλύτερος ελληνικός πληθυσμός εκτός Ελλάδας
Οι συμβουλές που θα έδινα ειδικά σε άλλους Έλληνες ομοφυλόφιλους για την αποκάλυψη της προτίμησης και τη φροντίδα της ψυχικής τους υγείας είναι: ξέρω πόσο σημαντικές μπορεί να σας φαίνονται η κουλτούρα και η παράδοση και τις ανησυχίες και τους φόβους που μπορεί να έχετε σχετικά με αυτές. Αλλά πολλά απ’ αυτά είναι απλώς φόβοι. Νομίζω ότι ξέρετε τους ανθρώπους στη ζωή σας. Ξέρετε ποιος θα σας στηρίξει, και απλώς πρέπει να είστε ο εαυτός σας. Είναι πολύ σημαντικό. Εφόσον ξέρετε ότι είστε ασφαλείς και έχετε στήριξη, αυτά είναι τα μόνα που μετρούν.
Υπάρχουν τόσοι πολλοί Έλληνες γύρω, ειδικά στη Μελβούρνη, διότι είναι ο μεγαλύτερος Ελληνικός πληθυσμός εκτός Ελλάδας, πολλοί θα είναι ομοφυλόφιλοι. Θα βρείτε φίλους, θα βρείτε την οικογένειά σας, θα βρείτε άτομα που σας αγαπούν και σας υποστηρίζουν. Και δεν είστε μόνοι.
Οπότε, τώρα τα πράγματα πάνε καλά. Σπουδάζω. Είμαι στο τελευταίο έτος του πανεπιστημίου στο Πτυχίο Τεχνών. Από άποψη ψυχικής υγείας, αισθάνομαι ότι επιτέλους επιστρέφω σε ορισμένες υγιεινές συνήθειες, και αισθάνομαι καλύτερα έτσι. Και στο μέλλον, θέλω πολύ να ταξιδέψω επιτέλους. Θέλω πολύ… ακούγεται περίεργο, αλλά θέλω πολύ να έχω αυτό το 9 με 5 ωράριο που δεν έχω. Και ναι, περιμένω με πολύ ενθουσιασμό τα πράγματα που έρχονται.
Ακρόαση